Winter 2014

We blijven plannen maken. Om van Preveza in Griekenland naar de Dordogne in Frankrijk met onze bootspullen te gaan is vervoer nodig en niet zo maar een grote auto, maar een bus(je). In Griekenland of Italië zijn die transportbusjes wel te koop, maar zonder belastingnummer lukt dat niet. We gaan naar Nederland om familie te bezoeken, een busje te kopen en kennis te maken met de eigenaren van het ‘oppashuis’. Al snel vinden we een prima busje, die bij de garage als zeer ongewenst achteraf was weggezet. En dat alleen vanwege de kleur!! Motorisch prima in orde en met airconditioning, diesel met 135k op de teller, geen lekkages, nieuwe bandjes en met werkplaats in de laadruimte. Heeft alleen niet binnen gestaan, dus mag het poetsbedrijf zijn kunsten laten zien. Nu dachten we in Nederland als Nederlander wel een auto te kunnen kopen, maar zonder vaste woon- of verblijfplaats weten de computers van het postagentschap en zelfs die van de RDW geen raad met onze situatie. Conclusie: niet ingeschreven in een gemeente= geen auto. Die komt hard aan. Met hetgeen we de afgelopen jaren met de bureaucratie hebben meegemaakt, lijkt het paspoort en het BSN slechts van cosmetische waarde. Gelukkig helpt de familie ons uit de brand. Zo kunnen we eind september, na drie weken Nederland, toch in de pinkmobiel naar Griekenland.
Op 30 september moet de opslag in Preveza leeg zijn, dus nemen we niet veel tijd voor al het moois en indrukwekkends dat we onderweg tegenkomen. De veerboot van Bari (Italië) naar Griekenland is besproken en in Griekenland is het naar Preveza, spullen inladen en terug naar de veerboot om de volgende dag weer in Bari aan te komen. We nemen ons voor tijdens de reis langs de westkust van Italië en de Middellandse Zeekust van Frankrijk wel de tijd te nemen voor de omgeving. Bovendien zijn we nu op zoek naar een motorboot(je) dat ons over de kanalen en rivieren naar Nederland kan brengen en dat kost tijd. De reis verloopt voorspoedig. Op de (nacht-)veerboten varen veel Bulgaarse seizoenarbeiders en autohandelaren mee, die hun kampementen aan boord opslaan en bezit nemen van de beschikbare accommodaties. Aan de spullen die ze bij zich hebben en de manier waarop ze zich over het schip bewegen is af te lezen dat ze dit vaker doen.
Eenmaal weer terug op Italiaanse bodem zetten we koers naar Napels. Het is grote mooie stad met een internationale haven en veel oudheden. Erg indrukwekkend is de Duomo waarvan de witte buitenkant en de prachtige vloer de meeste indruk maken. Geen wonder dat Goethe pas na het zien van Napels dood zou willen gaan. We laten de gelegenheid niet voorbijgaan om Pompeï te bezoeken, achteraf vooral omdat je het gezien moet hebben. Het is moeilijk een voorstelling te maken van het trieste einde van zoveel mensen door het as uit de Vesuvius.
Als we Rome naderen besluiten we daar een dag extra te blijven en de toerist uit te hangen. En dus zien we de volgende dag een gigantische rij voor Vaticaanstad. De Sixtijnse kapel en de tuinen van Borghese (ooit een bisschop) zijn onze doelen voor vandaag. Oude kunst in de kapel en hedendaagse in het museum in de tuinen. We omzeilen de rij door de vaticaanpolitie om te kopen via een toeristenagent en lopen al snel door Vaticaanstad zoekend naar de geheime gang van Dan Brown in het verloren symbool. Niets gevonden, maar wel de prachtige bronzen verbeelding van het ontstaan van een nieuwe wereld uit de huidige. Een imposant bewegend bronzen kunstwerk, al roept zijn plek in deze omgeving wel vraagtekens op. Voordat de Sixtijnse kapel is bereikt is de voorraad aan ah’s en oh’s volledig verbruikt aan alle kunstuitingen die de zalen en gangen tonen. Er is geen ‘short-cut’ dus alles krijgen we te zien. Het is zo veel dat we opgelucht ademhalen als de Sixtijnse kapel is bereikt. Met de toeristenstroom mee gaan we naar binnen om de fresco’s te bewonderen. Op zijn geheel eigen manier heeft da Vinci de bijbelse vertellingen en figuren in beeld gebracht. De mensen worden er zo enthousiast en opgetogen van dat al snel het geroezemoes, mede door de bijzondere akoestiek, aanzwelt. Dan grijpt de vaticaanpolitie in en maant iedereen tot stilte in deze heilige plek. Hier wordt wel de nieuwe paus gekozen (van die witte rook), dus een beetje respect graag. We schuifelen via de steeds aanwezige museumwinkel naar buiten, kijken nog eens om en vinken Vaticaanstad af. Op naar de tuinen van Borghese. Op een heuvel vinden we het grote terrein waar families, skaters, verliefde stelletjes en wij zich vermaken door te wandelen, beelden te bekijken en de hedendaagse kunst te bewonderen. Deze stad verdient een verblijf van zeker een week, we willen niet denken aan al het groots en moois dat we niet gezien hebben. Teruggaan kan altijd nog.
Onze volgende halte is Genua. Tijdens de reis van Bari naar de Dordogne hebben we in hotels en in Bed&Breakfasten geslapen. Inmiddels weten we dat B&B’s echt het leukst zijn om te overnachten. De mensen die achter de B&B staan zijn steeds bijzonder gebleken. In Rome waren die zeer attent en we verbleven in een appartement. In Genua was het een slaapkamer met gedeelde badkamer met een controlfreak als gastheer, die zich bovendien ontpopte als een betweter met een uitgesproken mening. Zonder gene vertelde hij dat de properheid van de badkamer zijn trots is op zo’n indringende manier dat douchen zonder schuldgevoel niet mogelijk was. We blijven twee nachten om ook de omgeving van Genua te zien. Met de trein gaan we naar Corniglia dat stil heeft lijken te staan sinds de uitvinding van de visserij. Alles is authentiek, gelukkig kleuren de laatste toeristen de haven, de straat en het strandje. Zelfs de naam van het plaatsje, huis van vrouwen, verwijst naar de tijd de mannen op zee zaten en de vrouwen de stad runden. Traditionele vismethodes worden hier in ere gehouden. Samen met vier andere havenplaatsen vormt Corniglia de Cinque Terre, waar een lange kustlijn de woningen tegen de kliffen, de straatjes, de bootjes in de havens de Middeleeuwen ademen. Terug in Genua bezoeken we de internationale boatshow met het nieuwste van het nieuwste op zeil-, motor- en kanogebied. Afgelopen zomer hadden we al de laatste Italiaanse trend van motorvaren gesignaleerd: de opblaasbare megaboot met buitenboordmotoren. Met hoge snelheid steken ze over naar Griekenland om daar de vakantie door te brengen. Koken aan boord kan niet, maar, door de boot met tentdoek te overkappen, slapen wel. Op de boatshow waren ze in alle soorten en maten aanwezig. In tijden van crisis nog te veroorloven.
Na Genua rijden we de Franse Rivièra binnen, die we met de boot wel voldoende gezien hebben. We stomen door naar Marseille, daar verwachten we in de haven rivierboten aan te treffen. De Rhône-delta is tenslotte vlakbij. Niets bleek minder waar. Zelfs de botenmakelaar had geen aanbod en verwees ons naar een collega bij Bordeaux. Het werd ons duidelijk dat we in de verkeerde hoek zochten en dat de Middellandse Zee geen rivierboten herbergt. In Cap d’Agde en Narbonne, toch echte rivierhavens hetzelfde, pas in Toulouse aan het Canal du Midi troffen we een paar geschikte boten te koop aan. Na per email contact te hebben gehad met de eigenaren bleken de boten toch niet geschikt. We slaan het museum van Toulouse de Lautrec in Albi niet over en genieten van wat deze excentrieke kunstenaar heeft nagelaten. Aan het Canal du Midi bekijken we de bezienswaardigheid van negen sluizen achter elkaar om 20 meter verval te kunnen overbruggen. Ze liggen helaas niet op ons traject de volgende zomer.
We besluiten tijdens de komende winter maar verder te zoeken langs de rivieren en kanalen, want als de zeehavens ruim bevolkt zijn met te koop bordjes, dan kan dat stroomopwaarts niet anders zijn.
Al met al naderen we onze winterbestemming. We rijden nog voor een nacht (weer in een bijzondere B&B) naar Limoges om de omgeving van onze winterplaats te verkennen. Daar zien we in de Hypermarché twee mountainbikes, die we later ook zullen kopen. In de wintermaanden moet de conditie weer op peil gebracht worden.
En dan rijden we Saint-Saud-Lacoussière binnen op zoek naar het buurtschap La Garde waar in ons winterhuis wordt gewacht om ons in te wijden in het wonen en leven op het Franse platteland. Echt plat is het niet, maar wel vriendelijk heuvelachtig met veel bos en vennetjes. Ook van het asfalt af nodigt het uit tot fietsen. In dit gebied, de Perigord Vert, woont en werkt een gemeenschap van Nederlanders en Engelsen. Op de lokale markt is het dan ook Frans achter en Nederlands en Engels voor de kramen. Later zullen we met een aantal kennismaken. Na een paar gezellige dagen gaan de eigenaren weer op hun huis aan in Nederland, pakken wij de pinkmobiel uit en proberen er ‘ons’ huis van te maken. Het is een gerestaureerde boerderij met stal, kelder, garage, badkamer, 3 slaapkamers, eetkeuken en woonkamer met houtkachel. Wij komen de winter wel door. Bovendien verwachten we de eerste gasten al snel. De wandelclub van Aleid, die samen het Pieterpad hebben gelopen, komt vieren dat ze elkaar 35 jaar kennen. En natuurlijk wordt er een dag gewandeld en plannen gemaakt voor het lopen van de route Santiago di Compostella. We hebben het gezellig met zijn vijven.
De omgeving ontdekken we met de auto en op de fiets. Nederlanders in de buurt hebben een camping, een B&B met gîtes, een kasteel met camping en gîtes, een cateringbedrijf, kortom naast de zwitserlevenden nog genoeg bedrijvigheid. Bovendien moeten we ook zelf ergens boodschappen doen, hout regelen en stookolie voor de cv laten komen. Het voert ons door de buurtschappen, gehuchten en dorpjes in de buurt. En dan kijken we uit naar de komst van Daan en Sophie, die een lang weekend komen logeren. Voor Sophie is deze streek en het Franse leven een tweede natuur. En dat komt niet slecht uit.
Het verschil met het leven op de boot is natuurlijk enorm. We missen het water en de boot, maar hoeven ons geen zorgen meer te maken om dreigende onweerswolken. Het is heerlijk rustig, maar er is geen art, yoga of techniek. Vergelijken heeft dus geen zin, we doen dit voor de winter en zien dan verder.