van Zout naar Zoet

Van Zout naar Zoet
Het kwam zomaar op onze weg, een gelegenheid om de boot te verkopen. Hadden we net besloten om in 2016 weer in Nederland terug te zijn, hoort Aleid van een medezeiler dat een Engels echtpaar op zoek is naar een type boot als de Que Sera. Onze eerste reactie was zoiets van dat ze over twee jaar de eerste zijn. Maar……… de botenmarkt is ook ingezakt en deze ‘Blue water’ motorsailor in Nederland verkopen lijkt niet eenvoudig. Het komt op ons pad en dus gaan we het onderzoeken. Na wat mailverkeer, wat bieden en afspraken maken is het nu zover dat de Que Sera sera verkocht is. We zijn er ziek van geweest, maar de (economische) ratio is bepalend geweest. Op het eiland Kalamos heeft het stel de boot bekeken en meegevaren en ze zijn razend enthousiast natuurlijk. We hadden dan ook hard geboend en flink gesopt en nog e.e.a. hersteld. Zonde om haar te verkopen, hebben we vaak tegen elkaar gezegd, want eigenlijk vinden we het nog veel te leuk op het zilte nat.
Zo kwam het dat we al vroeg in het seizoen in de Ionische Zee waren vanwege de bezichtiging . De boot moest een inspectiebeurt ondergaan vanwege de verkoop, dus op het droge in Preveza op de Poleponessos en daarna ook een varende inspectie. Dan is het wachten op het rapport voor de noodzakelijke reparaties en vervangingen, blijkt dat in Engeland de verzekering een stevige vinger in die pap heeft. De Que Sera is prima in orde en het blijft bij een paar kleine vervangingen.
In het Ionische gebied hoppen we sindsdien van plaats naar baai naar kade naar haven. Het zijn korte tochten met tijd genoeg voor bv. kanovaren op de rivier Acheron. Ook hier dacht men de toegang tot het hiernamaals te hebben, omdat de rivier deels onder de grond loopt en werd de veerman van de Hades zeer eerbiedigt, omdat hij de geesten van de overledenen bij of in zich zou dragen. Hoewel de rivier stroomopwaarts zelfs tot echt raften leidt is ons traject geschikt voor psychotherapie. De bluebird heeft er zijn bijzondere nest hangend aan een boomtak boven het water, de waterslang maakt dat hij wegkomt en de schildpad kijkt verstoord op. We huren fietsen op Paxos en gaan naar het noorden van het eiland, naar de stad Lakka, dat met zijn mooie baai erg in trek is bij de zeilers. Ook het WK-voetbal speelt ons parten, waardoor we wel bij iedere wedstrijd ergens ‘gezellig’ afgemeerd willen liggen. Bij één poule-wedstrijd is er sprake van een grote oranje groep, maar verder valt het een beetje tegen, behalve het resultaat dan.
Op Corfu treffen we meer bedrijvigheid aan als we afmeren bij het oude fort van Corfu stad. Met de dinghy bevaren we de slotgracht en stellen we onze eigen stadswandeling samen om te ontdekken dat de overheersers die we van elders kennen ook hier hun slag hebben geslagen. De architectuur laat parallellen zien met Malta: een bijdrage van de Britten die hier lang een ‘Gouverneur’ hebben gehad. Na een paar dagen meren we af in Kaliopi op Corfu. Daar huren we scooters om het noordelijke gedeelte van het eiland te ontdekken. Zodra het water en strand uit het zicht is, zijn er geen toeristen meer en is het eiland op zichzelf, groen met authentieke dorpjes.
Deze periode heeft in het teken gestaan van de verkoop van de boot. Bewust beleven we de Griekse omgeving en natuur. Per 1 september krijgt Que Sera in Preveza van de nieuwe eigenaar haar permanente ligplaats. En natuurlijk maken we plannen voor het komende jaar, want echt uitgevaren zijn we niet. We hopen volgend voorjaar onze intrek te nemen in een rivierboot en daarmee vanuit de Middellandse Zee via de Franse en Belgische binnenwateren richting Nederland het zoete nat te bevaren. Komende winter mogen we op een huis in Frankrijk passen en zo ons gebrek aan “huis”te overbruggen. Genoeg uitdaging dus!
Tot zover onze plannen in de toekomst maar tot dat het zover is, genieten we van de ontelbare baaitjes, griekse taveernes, zeilen op de wind van de meltemi, water bij de ouzo’s en het prachtige weer.