Doorzomeren in Turkije

We kennen onze overwinterplek Finike en de omgeving niet. Plaatsen met namen als Antalya en Alanya in de buurt doen wel de Turkse riviera vermoeden, dus kunnen we een ontwikkeld uitgaansleven verwachten. Het tegendeel blijkt waar. Finike is in wezen een oorspronkelijke Turkse plaats met 25.000 inwoners. In de zomer komt daar het dubbele bij vanwege de toeristen en de Turken uit het binnenland die de hitte ontvluchten in hun tweede huis aan zee. Het dorp is de plaats van de sinaasappelen (en citrusvruchten). De bomen in het centrum hangen vol. Kopen kan ook, 30 eurocent per kilo. Van schillen worden slingers gemaakt die op zaterdag de marktkramen opvrolijken. Het dorp Kumlucca, 20 kilometer verwijderd, is de plaats van de tomaten; in overvloed te kopen voor bijna niets. De Marina ligt in het centrum van Finike zodat alles dat nodig is goed bereikbaar is. Voor moeilijke zaken, zoals de reparatie van de inductiekookplaat (in Finike een bezienswaardigheid) is een reis naar Antalya nodig, 2 uur met de Dolmus en ook dat is leuk. Natuurlijk hebben we geen idee waar je zo’n kookplaat kunt laten repareren, net als de naaimachine die net niet meer doet waarvoor hij bestaat. In de eerste dagen van ons verblijf ontmoetten we een Engelssprekende Turk, Muammer. Hij helpt ons met raad en daad en weet snel de beste reparateurs te vinden. We drinken regelmatig thee bij hem in zijn zieltogende winkeltje. In de winterperiode hebben veel inwoners het moeilijk het hoofd boven water te houden (Turkije kent geen WW-uitkering). Nu we wat langer in het centrum rondlopen en de boodschappen doen wordt het wederzijds vertrouwder en dat voelt prettig. Ook op de markt worden de cruisers als gewone winkelaars gezien en niet als toeristen. We proberen alle lokale waar, zoals de kaas gerijpt in de geitenhuid en koken uit ons kookboek met authentieke Turkse gerechten. De thee (cay) wordt overal geschonken en wordt aangeboden als een teken van gastvrijheid. Alleen een goede reden kan je redden van het tiende glaasje.
Al snel na onze binnenkomst gaan we voor een paar dagen naar Nederland om op Koen (onze kapitein) en Teun (onze piraat) te passen. We willen graag contact houden met deze kleintjes en vooral Teun heeft nog geen idee wie we zijn. Ook zijn er familiebezoeken en wordt de hydrofurler van 20 kilo, die we als bagage mee hebben, gerepareerd zodat we de genua weer kunnen gebruiken. We vliegen na de verjaardag van sinterklaas terug naar huis. Daar is de cruisersgemeenschap druk met de voorbereidingen van Kerstmis en Oud&Nieuw. Het vieren van zulke dagen gaat ook hier gepaard met overvloedige maaltijden met inbreng van vele nationaliteiten, al hebben de Engelstaligen (en dus de kalkoen) de overhand. Op tweede kerstdag maken we met een klein gezelschap een tocht de bergen in, komen de Byzantijnse ING-leeuw tegen bij de resten van een Westlycische stad en eten aan een bergbeek gegrilde forel. Zo is Kerst mooi genoeg. In het tomatendorp Kumlucca zijn er worstelwedstrijden voor kamelen. Fraai uitgedoste beesten die elkaar met vooral de nek eronder proberen te krijgen. We eten kamelenworst, die pittig gekruid is, en drinken thee. Folklore op zijn Turks, maar niet met goedkeuring van dierenwelzijnorganisaties.
Inmiddels zijn de activiteiten in de marina tot volle bloei gekomen en is er iedere dag voor ieder wat wils van yoga tot bridge en van geavanceerd computergebruik tot schilder-masterclass. Dit alles naast het bbq’n, dat een prominente plaats inneemt in het leven van velen. We wandelen een paar keer in de bergen en werken aan de conditie. Aleid is het meest actief met 3 keer in de week yoga, twee keer in de week hardlopen, schilderen en werk achter de naaimachine.
Al langere tijd verheugen we ons op de twee weken eind januari. De laatste week is het wintersporten met alle kinderen en Kapitein Koen in Oostenrijk. Maar eerst maken we een tocht van Zuid naar Noord door Turkije in een gehuurde camper. Van Antalya door het Taurus gebergte en de Anatolische hoogvlakte naar Istanbul. De eerste overnachting is nog in de buurt van Finike in Cirali om de oorspronkelijke boomhutten te zien. Daar had het de afgelopen dagen zo hard geregend dat de sinaasappelen uit de bomen in de rivier (nu nog een stroom) zijn gespoeld. Hoogtepunt van de campertocht is Cappedocia, een vulkanisch gebied met zo zachte lava dat de erosie er een grillig maar ook kleurrijk landschap van heeft gemaakt. We wandelen door de roze, de witte en de rode vallei. Bezoeken duivenhuizen (voor de mest), grotwoningen en onderaardse steden, die de bewoners moesten beschermen tegen de barre weersomstandigheden van die tijd. We maken een ballonvaart over de valleien en genieten van het mooie en ook bizarre landschap bij een opkomende zon in de vrieskou.
Door Cappedocia loopt ook de oorspronkelijke zijderoute. Veel kamelenrustplaatsen (karavanserais) zijn in meer of mindere mate bewaard gebleven en gerestaureerd en doen nog dienst als openbare gebouwen. Een kameel loopt ongeveer 40 km per dag en dus zijn die karavanserais om ongeveer die afstand te vinden. De karavanserai in Aksaray is het onderkomen van Dervish Dancers en zij verzorgen optredens met een podium vol draaiende mensen, waarbij de witte mantels vol uitwaaieren. Het heeft voor de dansers een trancewerking en dat was in zijn oorsprong ook de bedoeling. Doordat de grondslagen in de Islam verankerd zijn heeft Ataturk de Dervish in de ban gedaan. Het maakt echter een zo belangrijk deel uit van de Turkse cultuur dat het niet verloren mocht gaan en is cultureel erfgoed geworden.
Voor ons is het tijd geworden door te ’camperen’ naar Ankara, de hoofdstad van Turkije. Het ontbeert Ankara aan historische architectuur zoals in Istanboel. De stad was in 1925 een dorp van 30.000 inwoners, maar nadat het was uitgeroepen als hoofdstad groeide het gestaag naar de 4,5 miljoen van nu. Het heeft de grootste moskee van de wereld en die werd in 1987 afgebouwd. Het is een grote moderne stad met als hoogtepunt het Mausoleum van Ataturk dat de bevolking hem na zijn dood (1938) schonk. Het is geheel in stijl van de man zelf: groot(s) maar sober. Een klein museum met zijn persoonlijke bezittingen is er in ondergebracht. We kijken verder rond in de stad, maar krijgen niet de klik zoals met Istanbul. Het is duidelijk Ataturks eigen keus geweest deze stad tot hoofdstad te maken (hij is overigens als staatsman nooit in Istanbul geweest). Wij reizen door richting de Zwarte Zee naar Safranbolu. De naam vindt zijn herkomst in het telen van saffraan middels het bloemetje savitus (familie van de krokus). Als voor het verkrijgen van 1 kilo saffraan 150.000 bloemetjes nodig zijn, dan wordt het al snel te duur en vervangen door chemische kleurstoffen. We zijn daar echter vanwege de Ottomaanse huizen die in grote getale bewaard zijn gebleven en voortdurend gerestaureerd worden. We overnachten op de parkeerplaats van een hotel dat gevestigd is in een Ottomaans huis en ook in die stijl is ingericht. Op weg naar de douche leiden we ons zelf rond langs kleding, veel tapijten (vloer en wand), gebruiksartikelen en wankele vloerplanken. Soms lijkt het alsof je op een dikke stapel vloerkleden liep in plaats van op vloerplanken. Het geeft een bijzondere sfeer die we die avond overvloedig proeven in het restaurant met de Ottomaanse gerechten.
Het is een lange tocht naar Istanbul, waar we ’s avonds laat aankomen en op de parkeerplaats van het World Trade Centre overnachten. Gelukkig is er een nachtwaker die ons rustig onze gang laat gaan. De volgende ochtend dragen we de camper over aan de verhuurder en stappen we op het vliegtuig naar Innsbruck en trein/bus naar Sölden waar ons een volgende mooie belevenis te wachten staat: wintersport met alle kinderen, hun partners en kleinzoon Koen. Een week lang zijn we samen in een groot huis en iedere dag wordt er geskied, gesnowboard, gelest en gesleed. Het weer is de hele week goed, het is koud en er valt verse sneeuw. Het is een superweek waar iedereen van genoten heeft.
Als we terug zijn aan boord hebben we de eerste week een katterig gevoel. We herkennen het als het missen van de kinderen nadat we bij elkaar zijn geweest. Het zal niet wennen zolang we doen wat we doen.
De voorbereidingen voor het uit het water gaan, gepland voor half februari, vereist ook onze aandacht. Afspraken maken, materialen aanschaffen en offertes opvragen voor klussen die we niet zelf kunnen doen.De winter is voorbij, het vaarseizoen staat weer voor de deur maar eerst nog ons drijvende huis een nieuw verfje geven.