Dag Finike!

Tijdens de maanden in Finike is er veel gelegenheid om de omgeving te zien. We klimmen naar Chimera waar het vuur spontaan uit de grond komt. Maken kennis met Geocaching, dat je de omgeving laat zien terwijl je de verborgen “cache” probeert te vinden met behulp van GPS coördinaten. Over de wereld zijn 6 miljoen caches verborgen, we kunnen even vooruit. We wandelen veel en natuurlijk is er ook weer het jaarlijkse winteronderhoud dat ons bezighoudt.
Onze “overwintering” in Finike wordt op bijzondere wijze opgevrolijkt door de komst van familie (Omi, Irene en Robert) in Antalya. En dat nog wel op de verjaardag van Aleid. De slagroom op de taart is het verblijf van Jonne en Daan voor een paar dagen; zij varen mee naar Antalya en stappen daar op het vliegtuig naar huis. Het waren erg gezellige dagen met allen.
Half april is het tijd om te vertrekken en richting de Ionische Zee te gaan. Het afscheid van de bekenden is niet makkelijk, maar wie weet waar je elkaar weer tegen komt. Geen goodbye, maar see you later. We varen nog even via Kekova Roads om de mooie natuur te ervaren en naar de baaitjes bij Göcek om dezelfde reden. Het Griekse eiland Simi, dat vlak onder de Turkse kust ligt, gebruiken we als springplank. We nemen afscheid van Turkije, het land met de vele gezichten die we goed hebben leren kennen het afgelopen jaar, in de veronderstelling dat het lange tijd zal duren eer we weer voet aan land zetten.
Simi is een eiland waar we ons prettig voelen. Het is er mooi, gezellig, ontspannen en toch in beweging. Inmiddels is het chartervoorseizoen begonnen en blijkt, net als voor ons, het afmeren met behulp van het anker de nodige oefening te vergen. Als het onze buurman niet lukt de boot onder controle te krijgen duwt hij ons over de ankerketting van de andere buurman. Waarschijnlijk staat de schroef niet tijdig stil en is het vermogen aan stuurboord, en de schroef zo blijkt later, weg. De volgende dag doet een duiker nog een poging de schroef te vinden, maar zonder resultaat.
Een dag later ligt Que Sera sera droog op de werf in Marmaris. Toch weer Turkse grond onder de voeten. Nu blijkt ook de (touw-)snijder die voor schroef zit krom en deels verdwenen. Het lager in de schroefashouder heeft door het incident teveel speling gekregen. Al met al moet er nogal wat vervangen worden. Hier doen we weer een serieuze poging om een geocache te vinden in de buurt van een grot. Hoewel vlak voor ons en vlak na ons de cache gevonden is, lukt het ons niet. Wel vinden we de restanten van een ander feestje. Volgende keer beter. Na 14 dagen mag de boot weer het water in en maken we ons snel uit de voeten om de tocht naar de Ionische Zee te vervolgen.
We liggen in de gezellige Griekse haventjes meestal aan de kade of gaan voor anker in één van de baaien. Keus is er genoeg, het is een eilandenrijk waar, naar zeggen, mensen jarenlang kunnen cruisen. De bevolking is steeds gastvrij en relaxed. Geen wonder dat dit gebied ook zo populair is bij huurboten.
Voor het kanaal van Corinthië blijven we een dag in de haven van Poros. De harde wind uit de Aegeïsche Zee is hier voelbaar. Aan de oostkant moet het nu flink stormen. Als de Zephyr en die visdieven van de Esperanza maar een oppertje gevonden hebben.
Naar een idee van Ceasar en een paar collega’s is door Nero in de eerste eeuw na Christus begonnen met het graven van het Kanaal van Corinthië. Door de dood van Nero en Atticus die er niets in zag, is het werk gestopt. Aan het eind van de negentiende eeuw is het door de Grieken afgemaakt en na WOII is het naast herstellingen ook verbreed. Het is nu 25 meter breed en 6 kilometer lang. Met de 70 meter hoge wanden is het in een smalle gang varen. De twee bruggen die begin en eind markeren zijn geen hefbruggen maar zinkbruggen.
We varen nu door de Golf van Corinthië en de Golf van Patras naar de Ionische Zee om daar rond te toeren, alvorens over te steken naar Italië. Het plan is in Zuid-Spanje te overwinteren, maar dat is nu nog ver weg. Nog een hééérlijke lange zomer voor de boeg…..