De eerste 1600 mijl zitten erop

Met Daan en Sophie blijven we nog even rond Sardinië varen en maken, nu het hoogseizoen voorbij is, regelmatig gebruik van de lege ligstoelen en rustige zwembaden van de diverse ressorts. Na in Villasimius afscheid genomen te hebben, reizen Daan en Sophie met de bus naar Gagliari en vliegen terug naar een herfstig Nederland. Aan de steiger ligt ook de Britse Maximilian die net als wij de oversteek naar Sicilië willen maken. Zij hebben het al een keer geprobeerd maar zijn door storm en zware swell weer omgekeerd. Lang hoeven we niet te wachten, 2 dagen later zijn de windrichting en de golfhoogten gunstig en blijft volgens de verwachting het weer langs het traject van 36 uur stabiel. We weten inmiddels dat het tussen de eilanden in het najaar lastig weer voorspellen is ; de eerste uren zeilen we rustig met een halve wind maar In de nacht en vroege morgen van de volgende dag veranderd het weer. Met hulp van de motor ontwijken we de “thunderstorms” die we op de radar al zien aankomen voordat ze ons in de donkere nacht raken. Eén beweegt zich te snel om te ontwijken en zijn staart trakteert ons op harde wind, slagregens en bliksem. De Max(imilian) die wat later vertrokken is uit Vilasimius krijgt de storm in volle kracht over zich heen. Middels de marifoon houden we elkaar op de hoogte. In de stromende maar warme regen komen we aan in Trapani (Sicilië). Eén van de laatste beschikbare ligplaatsen wordt ons toegewezen. Doordat het weer slecht blijft hebben we de gelegenheid om Trapani te ontdekken als leuke winkelstad met dure merkkledingwinkels en trendy loungebars.
Na een paar dagen wordt het weer tijd om langs de kust naar het zuiden af te zakken. We nemen daar de tijd voor en doen het in kleine etappes. Zo ‘hoppen’ we via de mooie Isla Lavanzo en Isla Favignana, Mazara del Vallo , Porto Empedocle en Licata met mooie ankerplaatsen naar de overwinteringhaven in Marina di Ragusa. We hadden graag op Malta overwinterd maar dat is zeer geliefd bij de Engelsen zodat er geen plaats meer is voor ons en we via de mail dus een plek in Zuid-Sicilië hebben kunnen reserveren .
We besluiten omdat het vroeg in de herfst is en het weer nog prachtig om een weekje naar Malta over te steken. Dus trossen los en 10 uur later ligt de Que Sera in de Grand Harbour van Valletta, de hoofdstad van Malta. Door de smalle straatjes slenterend en koffiedrinkend op buurtpleintjes raken we enthousiast over dit waterrijke gebied met zijn tastbare historie, prachtige barokke gebouwen, kunst en eigen taal (iedereen spreekt ook Engels). Na een paar dagen kunst en cultuur (Valletta wil in 2018 Europese cultuurstad zijn) gaan we weer op weg om in “the blue lagoon” bij Comino Island (Noord Malta) te ankeren. We zijn een paar mijl van de bestemming als de lucht groen wordt en de wind 180 graden draait en het enorm gaat waaien (100 km/uur), regenen, donderen en bliksemen. Deze “ thunderstorms” ontwikkelen zich in een paar uur en kunnen niet voorspeld worden. Pas op het moment dat we er in zitten komen de waarschuwingen via de marifoon binnen. In een kolkende zee proberen we de storm af te rijden maar besluiten uiteindelijk toch beschutting te zoeken. Het zicht is zeer slecht en om in een baai te komen moeten we om een viskwekerij heen, dus Rik kijkt uit en Aleid stuurt en zo bereiken we een baai en gaat de storm liggen. De volgende dag ankeren, zwemmen en snorkelen we alsnog in de Blue Lagoon. Het water is licht groenblauw en zo helder dat je iedere zandtekening op de bodem kan zien. Het is zondag en het blijkt een attractie te zijn voor toeristen die in een constante stroom worden aan- en afgevoerd door ferries, watertaxi’s en ander drijvend materiaal. Als om 18.00 uur de laatste taxi vertrekt wordt dit kenbaar gemaakt met trompetgeschal en vertrekken de laatste toeristen onder begeleiding van de Beatles- tonen van “Yesterday, all my troubles seemed ….”. een mooie afsluiting en wij blijven geankerd achter.
Half oktober hebben we nog een mooie zeildag terug naar Sicilië en leggen de boot daar aan onze winterligplaats I 48. We weten dat we de komende maanden niet meer zullen varen en het stemt ons droevig maar is ook onderdeel van het avontuur. De Porto Turistico van Marina di Ragusa blijkt een aantrekkelijke pleisterplaats voor cruisers van allerlei pluimage. De haven raakt snel voller ook met schepen die hier al vaker hebben overwinterd en bemanningen die elkaar kennen. Inmiddels is het uitgegroeid tot een sociale gemeenschap met zijn eigen ontmoetingsmomenten: 09.00 uur VHF- overleg (iedere morgen) voor het uitwisselen van wetenswaardigheden, happy hour op vrijdag, skippers distress hour, steigerbbq, ladiescoffee, Italiaanse les, fitness etc. Aleid neemt deel aan de tekenworkshops en maakt zich verdienstelijk met haar semi- industriële naaimachine voor allerlei verstelklussen aan biminis en sailbags van de hele vloot. Al regent en waait het regelmatig, de temperatuur is nog steeds lekker en zo is het hier eind oktober nog ‘kortebroekenweer’. Veel opvarenden gaan voor de winterperiode of voor een aantal weken naar huis maar aangezien de Que Sera ons huis is blijven wij gewoon thuis!