Weer laatste loodjes

Waren de laatste dagen in Hoorn laatste loodjes, nu voelen we die weer. We zijn dan weliswaar in het water en in de haven van Villa Olympic, de medewerkers van de boatdoctor hebben nog veel werk te doen. Vooral de riggers zijn voortdurend bezig met de mast en tuigage. Alle apparatuur wordt aangesloten en dan komen de gebreken van jarenoude kabels ook naar voren. Het duurt ons langer dan ons lief is: we willen ons huis terug!. Op een boot staat de privacy al snel onder druk, maar met vier zwetende Spanjaarden erbij wordt het tolerantieniveau snel bereikt. De mast heeft veel verf verloren bij het plaatsen door de kraan. De verf op het aluminium blijft te zacht ondanks de harde primerlaag. We zullen zo af en toe wat bij moeten schilderen om de mast, giek en spiboom netjes te houden.
Het plaatsen van de letters van de naam was weer een stap richting “onze boot”. We voelen ons wel een vreemde eend in de bijt tussen de snelle en gelikte boten met de rafelige Que sera letters. Onze “woonzeiler” krijgt langzaam maar zeker vorm. Met een andere naam zal de boot ook nog gedoopt moeten worden. Liesbeth en Fred hadden al de champagne meegegeven voor de doop. Gelukkig hebben we die nooit koud gelegd, anders waren de bubbels al vervlogen. We besluiten dat Aleid de boot doopt op het moment dat het water wordt geraakt. Toen bleek dat glas harder is dan aluminium. Gelukkig dat een goed idee toch de champagne over de Que Sera deed vloeien met alle wensen van een behouden vaart (http://youtu.be/vf6X0PonOTk ).
In Port Olimpic komen Daan en Sophie logeren en Barcelona “doen”. Heerlijk gezellig dat ze er zijn en natuurlijk de post mee om de administratie te doen. Na het werk van de riggers is het wel nodig een testvaart te maken om te kijken of de zeilen goed draaien, de stagen de mast houden en of alle apparaten hun werk doen. Die dag gaan we zelfs een paar uur voor anker om te zwemmen. Een mooie dag was het.
Op 25 juni is kleinzoon Koen 1 jaar geworden. We maken een filmpje, maar de internetverbinding is niet goed genoeg om het vlekkeloos over te seinen. Desondanks zijn we trots op onze goedlachse en lieve kleinzoon. Het zal hem nog niet veel deren
Daan en Sophie gaan weer naar het barre moederland en voor ons is het tijd om Barcelona achter ons te laten en naar het oosten te varen om via de Golfe du Lion naar Italie te gaan. Vastomlijnd zijn de plannen niet maar de kinderen die ons bezoeken geven de ‘ankerposities’.
Via Mataro, om de buitenboordmotor te laten doorblazen wordt het Blanes. Het weer verslechterd echter snel, dus eindigen we in el Masnou. De volgende dag was een fantastische zeildag met een windje 4. Que sera zeilt echt lekker.
Que sera ligt in Blanes langs de kade. Als we aankomen lopen hebben we vol zicht op onze boot. We vinden haar mooi en zijn trots op het werk dat we verricht hebben. We komen nu echt thuis.