Trossen los

Op 19 mei ziet de weersvoorspelling er gunstig uit. Eigenlijk zijn die voorspellingen maximaal 24 uur enigszins betrouwbaar. De eilanden hebben zo hun eigen meteorologische dynamiek die uitstijgt boven de gegenereerde GRIB-files en weerkaarten. Bovendien hebben we een boot die bewezen heeft ons door zwaar weer te kunnen loodsen, maar dan wel minder comfortabel. Dus gaan we op pad voor de oversteek van 4oo mijl in pal oostelijke richting naar Kalamata op de Poleponnesos. Na zeven maanden aan de wal kijken we elkaar regelmatig aan in de hoop dat de ander nog weet hoe het grootzeil zonder vastloper eruit gaat of waar dit eindje of dat piefje voor dient. En wie zou de patrijspoorten dicht doen? Het daglicht van de eerste dag besteden we aan inslingeren en het ritme bepalen. Tenslotte moet in de 4 dagen en nachten wel wacht gelopen worden en dat stelt eisen aan het waken en slapen. De beloofde noordenwind staat er en als een zonnetje scheert Que Sera door de Ionische Zee. Onze tocht blijft niet onopgemerkt als dolfijnen zich laten zien. Vrolijke metgezellen die zich niet makkelijk laten fotograferen. Het wachtlopen betekent ook de tijd hebben te genieten van de natuurveranderingen: wat doet de wind, waarom zet de swell door en de fantastische zonsopkomsten. Het geeft je echt het gevoel even ergens anders te leven. Halverwege blijkt de oversteek voor een paar vogels te veel en liften ze een paar uur met ons mee. Eén vindt zelfs de kajuit een aantrekkelijke rustplaats, maar helaas ook een ontlastingsplek; geluk dat het geen meeuw is. Voor de planning gebruiken we een gemiddelde snelheid van 4 knopen, maar alles verloopt zo voorspoedig dat een gemiddelde van 5 knopen gehaald wordt. Dat scheelt 20 uur varen en dus een dag eerder in Kalamata. Hier moet er genoten worden van de legendarische olijven. We vinden ze pas de volgende dag op de markt in grote potten en ze zijn de reis waard. We raken onder de indruk van de gastvrijheid en behulpzaamheid van de Grieken. Wat dat betreft kan Italië worden overgeslagen. Het helpt ook dat met name de jongeren ruim voldoende Engels beheersen om te communiceren. Tot nu toe hebben we alleen maar lof voor de Grieken, die het economisch niet makkelijk hebben en dat straalt van alles af. Vooral de kleine plaatsen moeten zichzelf maar redden, zo lijkt het. Daar doen we eigenlijk graag inkopen in de mini-market met weinig voorraad, laat staan assortiment.
Na Kalamata en de verdiende rustdag varen we naar het Zuiden met een westenwind, die in de loop van de dag toeneemt. Het ronden van ‘Kaap’ Tainaron, die volgens een mythe door zijn langzaam aflopende vorm in zee toegang geeft tot de onderwereld, ging vergezeld van wat valwinden. We ankeren in een baai en blijven daar een dag langer verwaaid liggen. Als we de Golf van Lakonikos zijn overgestoken, en de passage invaren zijn we door de drukte aan schepen weer blij met het AIS. Zo zien die schepen ons tenminste ook op hun scherm. De ‘Kaap’ Maléas heeft na het ronden een bijzondere verrassing in petto. Nauwelijks liggen we op een Noordelijke koers of de wind valt volledig weg om een minuut later met kracht 8 ons volledig te overvallen. De tocht naar Monemvasia blijft qua wind wisselvallig, zodat Aleid achter het roer kruipt en Rik met de grootschoot in de hand de vlagen opvangt. Zo weten we weer hoe leuk zeilen is. In de aanloop van Monemvasia zien we een dorp tegen een steile rotswand gebouwd. Het doet ons, mede door de enkele verbindingsweg met het vasteland, denken aan Marken: even pittoresk en toeristisch. Het wordt gerestaureerd en is bewoond. Hier kan je wonen in een opnieuw en in oorspronkelijke stijl gebouwde byzantijnse kerk of Turks badhuis. En iedereen heeft uitzicht op zee!
De volgende dagen hoppen we van eiland naar eiland en vormt zich het idee om Athene niet links te laten liggen, maar te ontdekken of de stad de omweg waard is. Met zijn vele jachthavens leek het logisch een beetje zuidelijk van de stad een ligplaats te zoeken, want de verkeersweg moet ook overgestoken worden! In de jachthaven leggen we onze Que sera van 13,50 meter maar even langs een motorjacht van wat groter. Het personeel loopt druk met de fenders heen en weer om het gepoetste exemplaar te beschermen tegen de rood bestofte indringer. Al snel mogen we de haven weer verlaten. Vol=vol, al lijken er genoeg lege plekken. Er schijnt nog een haven bij het Olympisch stadion te zijn, die ons kan accommoderen. Met de hulp van het attente personeel reserveren we een ligplaats voor twee nachten in Athens Marina. Athene zelf is een grote stad van discutabele schoonheid met gezellige plekken in de Plaka en bijzondere gebouwen. Gelukkig leverde de jachthaven een prima internetverbinding zodat we de ‘to sees’ konden selecteren. We genieten van een stadse dag. Op 1 juni verlaten we Athene en ankeren de volgende dagen in diverse baaien, genieten van mooie zonsondergangen en heerlijke ankerbiertjes. Het is nog ver naar Istanbul waar Daan & Sophie een weekje langskomen. Griekenland laten we achter ons. De volgende haven is Canakkale in Turkije, ons eerste niet EU-land.