De Zwarte Zee

De Zwarte Zee is een bijzondere zee omdat het geen diepzee leven heeft. Alles beneden de 200 meter is rotte eieren. Het zoute water is door de toevloed van zoet water uit de rivieren naar beneden gedrongen en toen er een kwalletje is meegenomen in ballastwater van buiten de Zwarte Zee waren de rapen gaar. Het kwalletje had geen natuurlijke vijand en deed zich tegoed aan de visseneitjes. Resultaat was een geheel verstoorde waterfauna en –flora. Gezien de slechte ervaringen met het ingrijpen door de mens in dit soort situaties, keek die met lede ogen toe hoe de Zwarte Zee in figuurlijke zin steeds zwarter werd. Wederom werd een kwal door toeval geïmporteerd. Nu wat groter en gek op de andere. Het gaat nu beter, maar de Commissie van de Zwarte Zee heeft haar handen vol om de zes landen rond de Zee bij de les te houden. En dan de 22 landen die genieten van de rivieren als de Dnepr, de Danube en die uitmonden in de zee van Azov. Zij moeten inzien dat de rivieren hun vuiligheid niet naar een afvoerputje kunnen blijven brengen. Nu is een laag van 200 meter schoon zeewater ook niet verkeerd, maar onze ervaring tot nu tot is niet echt positief. Aan vis is de “Zwarte Zee ansjovis” wel de enige die hier gevangen wordt. Voor de grotere vissersschepen geldt een visverbod van mei tot september zodat er in de resterende maanden nog wat te vissen valt. Zwemmen is met veel dood wier voor het strand wel verkoelend maar niet fris. Kortom : het water van de Zwarte Zee heeft het nog nèt niet.
Na één vissershaven in Turkije, waar we een aantal dagen verwaaid hebben gelegen, kijken we uit naar Bulgarije. Om Bulgarije binnen te mogen varen we naar Tsarevo (port of entry). Daar worden we opgewacht door de grenspolitie en de douane. Que Sera wordt direct na het afmeren grondig doorzocht op illegale passagiers. De douane ziet het tafereel aan en gezamenlijk lopen we over het Schengen-zebrapad (Bulgarije wil erg graag Schengenland worden en heeft alles piekfijn in orde) naar het kantoor om de papieren in te vullen. De douane levert een voorbeeld van het in te vullen formulier waaruit blijkt dat overal ‘No’ het juiste antwoord is. Met de, erg goed Engels sprekende, grenspolitie ging dat anders toen bleek dat de ID-kaart van Rik als gestolen in het systeem staat. Vermoedelijk nog een nasleep van het proces-verbaal in Barcelona vorig jaar. Een uurtje of wat en vele meningen later kregen we het benodigde certificaat en was de inklaring een feit. Snel laten we Tsarevo achter ons om het ons aanbevolen Sozopol aan te doen. Na het afmeren klauteren we op de fiets en gaan bergop om in een enorme stroom van, voornamelijk Bulgaarse, toeristen terecht te komen met bijbehorende meukstalletjes en luidruchtige eettentjes. Zo leuk zal onze tipgever het toch niet bedoeld hebben? De volgende dag zoeken we het oude stadsgedeelte op en halen opgelucht adem. Leuke winkeltjes, kerkjes en galeries bezoeken we. Gezellige straatjes en een mooi museum in de oude stadsmuur. Na twee dagen weer verder; een groot gedeelte van de tocht is gelukkig bezeild en we genieten weer eens van een zeildag i.p.v. het motorzeilen waar we met de heersende noordelijke wind vaak toe veroordeeld zijn. Varna is de volgende haven. Een commerciële havenplaats en Marinebasis met een kleine jachthaven waar we een plekje vinden. Ook hier een oud en modern gedeelte. We zoeken de kerk en de kunstgalerij weer op. In veel van de door ons bezochte kerken zijn de kaarsen vervangen door elektrische lampjes op steeltje, die na een donatie voor bepaalde tijd branden. Deze orthodoxe kerk heeft de oplossing gevonden in een afzuigkap boven de met water gevulde kaarsenbak. Een zeer brandveilige oplossing voor het opsteken van echte kaarsjes (foto). Wel zo sfeervol!
Als we na drie nachten in de vroege ochtend (06.30 uur) willen vertrekken voor een lange dagtocht geeft het havenkantoor te kennen dat de haven zeker tot 12.00 uur is gesloten vanwege de vertrekkende marineschepen die gaan oefenen. Als we in de middag in het zorgelijke gezicht van de havenmeester kijken die ruimtegebrek ziet ontstaan vanwege de komst van veel schepen voor een regatta die de komende dagen hier in de baai zal plaatsvinden, besluiten we weg te gaan. Als dat haventje echt vol komt te liggen dan komen we er morgenochtend vroeg ook niet uit. Dezelfde avond meren we af in Balchik en bezoeken het buitenverblijf van de ondeugende Roemeense koningin Marie van Edinburgh( 1875-1935 ) van Engelse afkomst. Diverse tuinen, waaronder een botanische, behoren tot het complex en het rosarium geurt ons tegemoet. Het was de moeite waard, ook voor de conditie vanwege de vele steile trappen. Morgen, 13 juli, laten we Bulgarije achter ons en gaan we Que Sera afmeren in Mangalia, Roemenië.