Cruisen

Nadat Jonne & Jorim weer naar Nederland zijn en wij in Bodrum de Ikamets (verblijfsvergunning) hebben opgehaald zijn er geen afspraken meer. Geen bestemmingen meer die voor een bepaalde datum gehaald moeten worden. Tot half november gaan we dus cruisen en vragen ons direct af wat dat dan is en wat maakt het verschil met wat we tot nog toe gedaan hebben. We weten van anderen dat een paar weken in een lekkere baai liggen en gewoon je ding doen ook tot het cruisen behoort. Wij kunnen niet zo lang zonder verandering van omgeving . Het ervaren en beleven van elkaar in en met de omgeving is te boeiend om het een paar weken te bevriezen. Als we besluiten eerst de Golf van Gokova te onderzoeken en nog niet naar het zuiden te gaan, begrijpen we wat cruisen is: het is de vrijheid van keuze. Iedere boot krijgt een eigen opdracht van haar bemanning. Iedere variatie is mogelijk en vrijwel alles kan met voldoende water, proviand en diesel aan boord. Vandaar dat wij dit seizoen de Zwarte Zee “gedaan” hebben en de Griekse eilanden en de Turkse kust (incl. Istanbul). Anderen zullen van zoveel mijlen vlekken in de nek krijgen en blijven liever een seizoen in Griekse sferen.
De Golf van Gokova is een ondergewaardeerd gedeelte van de Turkse wateren. Er is veel te ontdekken in de ontelbare baaien en kreken. De eilandjes herbergen soms verrassingen zoals Cleopatra Beach op Castle Island. Prachtig licht gekleurd zand dat tot ver in het water is uitgebracht. Op het eiland de resten van C’s onderkomen en aanpalende bebouwing. Ze schijnt hier graag te komen bij leven, al was het een ieder verboden om ook maar in de buurt van het baaitje te komen waar het strand in ligt. Of de kleine jachthaven ‘Global Sailing’ van een Turkse wereldzeiler die zijn ervaringen met de jachthavens over de wereld heeft verwerkt in de zijne. Dus schoon en werkend sanitair, winkeltje met de noodzakelijke etenswaren, hulp bij reparaties, goed en betaalbaar eten, hotelkamers voor familie of voor het geval niet aan boord geslapen kan worden. Alles in een vriendelijke en ongedwongen sfeer in een prachtige natuur met aandacht voor het milieu en voor een redelijk liggeld. Deze golf is gelukkig (en niet terecht) niet erg populair. We varen zonder veel andere boten langs de zuidelijke kust van de golf naar het westen.
De pilot (een boek met gegevens over havens en ankerplaatsen) die we gebruiken is 8 jaar geleden geschreven. In Griekenland en Turkije is er op het gebied van watersport veel ontwikkeld. Vrijwel iedere jachthaven is in die acht jaar uitgedijd. Zo willen we in Oren in het baai (tje) ankeren Echter de relatieve ondiepte in de baai die voor ankeren gebruikt wordt is inmiddels bouwplaats van de nieuwe haven. In het donker met veel wind ankeren we in de buurt van het strand zo ondiep mogelijk. Voor de zekerheid leggen we ook het achteranker uit. Dit heeft ons behoed van een vastloper op het strand. De volgende ochtend bleek de forse wind gedraaid en heeft het anker Que sera in de goede richting gehouden.
Veel Turkse baaien hebben een restaurant met een eigen steiger (jettie), die vrij te gebruiken is. Vaak met elektriciteit en water. De code is dat de bemanning gaat eten in het restaurant. We maken een aantal keren gebruik van deze ruilhandel. Zijn er meerdere restaurants in dezelfde baai dan worden we al vroeg opgevangen en uitgenodigd door een bootje wat ons tegemoet komt. En als er al een zeilboot aan de jettie ligt dan is dat een pre voor de volgende. Zo gebeurde dat ook in de baai van Knidos. Het is dat we weten dat het Turks grondgebied is, want alles is Grieks. Een volledige nederzetting , ooit door de Doriërs gesticht, is blootgelegd en in kaart gebracht. Eeuwen geleden hebben zo’n 3000 mensen hier een gemeenschap gevormd. Al eerder hebben we gemerkt dat in Turkije dit soort blootgelegde nederzettingen geheel toegankelijk zijn. Er kan uitbundig geklauterd, betast en ontdekt worden. De sporen van de generaties na de Grieken behoren ook tot hetgeen nagelaten wordt. Neem echter niets mee, want bij controle aan de grens ben je strafbaar. Een Zweeds echtpaar heeft een maand vastgezeten vanwege het meenemen van een enkele steen. Die maand was overigens niet de straf, maar de tijd die de Turken nodig hadden om de leeftijd van de steen vast te stellen.
Even verderop is het kleine Griekse eiland Nisiros waar we met zicht op de restaurants en taveernes afmeren aan de kade van Palon. Twee dagen eerder was een boot bij het aanlopen van de haven in harde wind en met motorpech op de rotsen gelopen; we varen er langs bij binnenkomst en staan even stil bij het gevoel van machteloosheid van zo’n moment. Dit eiland wordt gekenmerkt door de vulkaan die nog zorgt voor kokende zwavelmodderbronnen . We dalen af in de krater en vullen het waterflesje met zwavelmodder voor een weldadige gezichtspakking aan boord. Op gehuurde scooters ‘skeuren’ we in een dag over het eiland en weten een lading puimsteen ( bovenste brosse laag lava) te bemachtigen dat hier langs de kant van de weg ligt. Ook leuk voor de knutsel. Na een paar dagen komt het eiland Simi op onze vaarweg. Een aanrader voor een fijne Griekse vakantie. De stad Simi is weliswaar toeristisch maar op een ingetogen manier. De haven is gezellig met de huizen in de kleuren oker, terra, blauw en wit tegen de heuvels gebouwd. Ooit een welvarende plaats met scheepsbouwers van naam en wel 30.000 inwoners. In de begin van de twintigste eeuw is het bergafwaarts gegaan en zijn er weinig inwoners overgebleven. Nu populair als gebied voor een tweede huis en vakantie. We blijven wat langer dan elders vanwege de gezellige sfeer. Bakboordsschroef maakt een schurend geluid en om te kijken wat de oorzaak is ankeren we een nacht in een baai en gaan daarna, omdat er storm dreigt, naar Rhodos voor beschutting in de haven. We krijgen een ligplaats voor één nacht en verhalen later. De nieuwe ligplaats is slecht. Er is te weinig ruimte voor voldoende ankerketting en de stroom(zuiging) onder de kade door is sterk. Het weerbericht maakt zichzelf waar en we worden van de ligplaats weggeblazen. We vinden steun aan de ‘Yellow Submarine’, die overdag tijdens korte tochtjes het onderwaterleven aan toeristen laat zien. Als de wind de volgende dag van de andere kant komt worden we bijna geplet door een veel zwaardere tweemaster. De dag bestaat uit het druk zijn met het blijven liggen en met stootwillen heen en weer sjouwen. Tot drie keer probeert een duiker voor ons een mooringlijn van de bodem te regelen. Uiteindelijk lukt het hem en brengt hij ook het anker verder uit en kunnen we een nacht doorslapen. Het eiland heeft een aantal bezienswaardigheden, maar we zijn tot één tochtje gekomen. Bovendien vonden we het welletjes toen het weer beter werd. Het weer in Turkije is nu stabieler dan richting de Aegeïsche Zee. Onder de Turkse kust ankeren we in baaitjes, waarvan de ene nog mooier dan de andere. Bij een restaurant in één van de vele baaien in de Golf van Fetyhe gaat Rik naar de barbier voor een typische Turkse knipbeurt. Na het opscheren wordt het overtollige gezichtshaar verwijderd met brandende watten en strakgespannen draad. Het resultaat is gladder dan glad; de rest is een kwestie van smaak. Het vaarseizoen raakt echt ten einde en de charterboten verzamelen zich in de thuishavens voor de winter. Het water aan boord is op dus moeten we toch een keer de haven in. Maar de haven van Fethiye heeft vanwege de charterboten geen ligplaats en dus gaat buiten de haven het anker er in. Gelukkig mogen we nog wel water komen laden. In Fethiye is een permanente markt van vis en groente. De vis die je koopt wordt voor een paar euro in een restaurant bereid. Goede deal.
Willem en Marieke hebben ons voorzien van wandelgegevens in een gebied ten zuiden van Fethiye (The West Lycian Way) We zoeken met de boot de dichtstbijzijnde baai op en klimmen en dalen 10 km. Twee keer een dal in en dus twee keer over een bergtop om bij een prachtige baai te eindigen, die sinds 1985 gesloten is voor jachten en motorboten, zodat een niet vervuild milieu zorgt voor een mooie natuur. De plek is zo populair bij de Turken dat in het hoogseizoen een dikke smog van de uitlaatgassen van bezoekende auto’s de pret alsnog bederft. Eigenlijk is het nog 3 km. over nog een top om weer bij de boot te komen. We regelen een bootje met schipper en worden in 15 minuten thuis gebracht. Genoeg is genoeg.
We cruisen nog 14 dagen door en denken dan in de haven van Finike de boot en onszelf te laten overwinteren. En natuurlijk nog een aantal dagen naar Nederland. Het blijft een feest.
Voor wie zich nog afvraagt wat dat geluid bij de schroef was: de snijder is losgekomen van de schroefas en resoneert bij bepaalde toeren mee. Een winterklus!